Το Μπλουζ Μιας Φοβισμένης Πόλης (Μέρος 1)

Στα θεμέλια πολυκατοικιών αρουραίοι αναμετρούνε μίσος. Καθώς εμείς είμαστε απασχολημένοι με τους βρικόλακες που κάνουν ντου στα σπίτια μας, μήπως βρουν τις ενοχές κάτω απ το μαξιλάρι μας. Κάθε βράδυ ένας τύπος χωρίς πρόσωπο κρύβει τις λάμπες του δρόμου με ένα μαύρο μαντίλι και κάποιος πιο τολμηρός με ένα τσεκούρι σφάζει τα φώτα. Κι όταν κοιμηθούμε, οι μπράβοι τους σαν πληρωμένες πουτάνες θα χτίσουν ένα ακόμη τοίχο. Τη βιομηχανοποιημένη σας καρδιά λεηλατούν τα πρόστυχα μυνήματά τους. Ανοίγουν μέσα της σήραγγες· τα ατσάλινα τρένα τους ρημάζουν, μπαίνουν, βγαίνουν και τη βιάζουν ανελέητα. Κρύβουν τον ουρανό για να μας πουλάνε φωτογραφίες του. Η ελευθερία μας βραχυκυκλωμένη κι εσείς πρεζάκια με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, καθρέπτης μιας αιμοδιψούς εγωπάθειας. Μια μέρα θα ανέβουμε στις ταράτσες και θα ξηλώσουμε όλες τις κεραίες, μα φοβάμαι πως τότε θα σας φάει η μοναξιά και θα αυτοκτονήσετε με το κεφάλι σας χωμένο σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ.
Τα συνθήματα στους δρόμους αναβοσβήνουν… Πως έχουμε προσγειωθεί σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Μέσα από μαθήματα γεωμετρίας παίρνουμε το σχήμα των πολυκατοικιών, που στα θεμέλιά τους αρουραίοι αναμετρούνε μίσος. Είναι τότε που τα φώτα ματώνουν κόκκινα και τα ξωτικά ξεφεύγουν απ τα ξεχασμένα παραμύθια σας, κρατώντας όπλο. Δείχνοντας σας τον ήλιο, σας παίρνουν τα όνειρα μακριά. Μιλώντας για αγάπη, σας κάνουν να αυτοκτονήσετε, χώνοντας το κεφάλι σας σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ. Ένα τέτοιου είδους όπλο… γεμάτο σφαίρες.