Κάποιος παίζει μαζί μας. Σαν πιόνια σε ασπρόμαυρη (φυσικά) σκακιέρα. Σκηνοθέτες, παραγωγοί, ηχολήπτες ποντάρουν σε εμάς. Και εμείς; Φυσικά τους κάνουμε περήφανους. Γιατί κλέβουν τις ανάσες μας. Και ύστερα μας τις δίνουν πίσω. Με το αντάλλαγμα να παίξουμε στην ταινία τους. Έτσι μας πληρώνουν, με ανάσες. Τις δικές μας ανάσες...
Αν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις πόσο στημένα, πόσο σκηνοθετημένα, πόσο ψεύτικα και πόσο συνθετικά μοιάζουν όλα. Είναι εικόνες φτιαγμένες από πλαστικό. Από πλαστικό τα συναισθήματά σου, από πλαστικό τα όπλα σου, από πλαστικό το φαγητό σου, η αγάπη σου, το μίσος σου, οι εχθροί σου, η καρδιά σου.
Μερικές φορές ορισμένοι συνειδητοποιούν την πραγματικότητα και αφυπνίζονται. Προσπαθούν να αφυπνίσουν και τους υπόλοιπους. Μα τους τρελαίνουν. Μοιάζουν δικαιολογημένα με ψυχοπαθείς. Όμως, ξέρεις, μοιάζουν. Σίγουρα δεν είναι.
Αγωνιούν να βγάλουν το χέρι τους έξω απ' την καταραμένη οθόνη που έχουν φυλακιστεί. Γραπώνουν πινέλο και μπογιές. Και αρχίζουν δουλειά...
Βάφουν κάθε τοίχο με ενοχλητικά χρώματα που δεν μπορείς να αγνοήσεις, δεν μπορείς να μην τα προσέξεις. Μέσα στις γκρίζες σκηνές βλέπεις κόκκινες ατέλειες, γαλάζιες πινελιές, πράσινες λεπτομέρειες. Στον αφόρητο γκρίζο κόσμο του σκηνοθέτη, αρχίζουν να καταστρέφουν πλάνα και να βγουν έξω απ' την οθόνη, στον κόσμο που πραγματικά φτιάχτηκε γι αυτούς, εκεί που απ' την ανθρώπινη φύση τους ανήκουν.
...Δεν υποτάσσονται. Και γεμίζουν τον αέρα με απειλιτικές φωνές και επικύνδινες νότες. Με παράνομες λέξεις. Δεν θα σταματήσουν και το ξέρεις πολύ καλά αυτό, όπως το ξέρω κι εγώ.
Μέχρι που ολόκληρος κόσμος θα είναι μια υπέροχη, παράνομη γιορτή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου