Ανατέλλων Τρόμος-Στα Νύχια Της Πόλης

Αμέτρητες νύχτες σ' αγκαλιάζει το σκοτάδι
Ανύπαρκτες μέρες σε πνίγει το φως
Σε είδα, φορούσες στεφάνι από νέον
Και πίσω σου σαν άγριο θερό να ουρλιάζει η πόλη
Με βλέμμα αρπακτικού σε βιτρίνες πολυκαταστημάτων
Σε είδα να παζαρεύεις επικείμενους θανάτους
Θερίζεις τη θλίψη χορεύοντας σε αφύλακτες διαβάσεις
Μα είδα να στάζει απ' τα χείλη σου ένα αιμάτινο δάκρυ
Είναι καιρός που απέμεινες μόνος
Στη σιωπή του ανώνυμου πλήθους
Συνδρομητής σε δίκτυα πλήξης, αυτοκτονίες
Μα όμως θυμήσου πόσες φορές σου είπα μην ξεχαστείς
Σε γκρίζα κλουβιά με ίχνη φορμόλης, μην αφεθείς
Στα νήχια της πόλης
Τώρα πια σκορπιέσαι τις νύχτες
Στην μοναξιά αδιέξοδως δρόμων
Ακολουθείς τις ορδές τροχοφόρων
Αιμοραγείς, μα όμως θυμήσου...