Το Παιχνίδι Της Καθημερινότητας

Τι είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους; Ο τρόπος με τον οποίο είμαστε βιολογικά κατασκευασμένοι; Η δυνατότητα να παίρνουμε αποφάσεις και να λειτουργούμε με βάση τη λογική; Η πίστη σε ένα ανώτερο ον, ένα θεό; Ευτυχώς, στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η επιθυμία ν' αγγίξουμε τον ουρανό. Μα μερικές φορές αποζητούμε την ασφάλεια του εδάφους, σαν να μαστε σκουλήκια.

Με ποιό τρόπο διασκεδάζεις; Δες την ξεφτίλα που ασφυκτιά σε clubs. Πως ευθυγραμίζεται το ανασφαλές πλήθος... Και την κοινωνική επιβεβαίωση, το όπλο που χρησιμοποιείς για να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό σου κενό. Χορεύεις και στα μάτια σου ανακλάται μια ανάγκη για ζωή: τη ζωή που μόλις εγκατέλειψες. Διασκεδάζεις κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Εσύ ήσουν που χτες μιλούσες για ελευθερία. Όμως συμφέρει να εκτονώνεις την επιφανειακή οργή σου (που αν είχες επαφή με το όπλο που λέγεται σκέψη, θα τη μετέτρεπες σε ουσιαστική) σε κλαμπάκια και καφετέριες, γιατί αλλιώς θα την εκτόνωνες εκεί που πραγματικά οφείλεις: σ' αυτούς που προκαλούν το θυμό και την αγανάκτισή σου. Γιατί από τα clubs δεν πρόκειται να ξεκινήσει καμία επανάσταση.

Με ποιό τρόπο ψυχαγωγείσαι; Τα serial που παρακολουθείς σου προσφέρουν μια επανάληψη ανιαρων σεναρίων που διαδραματίζονται στα ίδια σαλόνια. Ίσως σ' αυτό το κουτί να κρύβεις όλες σου τις επιθυμίες που σίγουρα σχετίζονται με την κοινωνική αναγνώριση. Απέχουν πολύ απ' την πραγματικότητα κι αυτό είναι σκόπιμο. Γιατί αν σου πέταγαν την πραγματικότητα όπως έχει στα μούτρα, τότε ενδεχομένως (δώσε προσοχή στο "ενδεχομένως") να ξύπναγες και να έκανες κάτι για να αλλάξει. Το ίδιο ισχύει και για τα hollywood-ιανά υπερθεάματα με ακριβά εφέ που βλέπεις: εντυπωσιάζουν τη ματιά σου, μα ποτέ δεν αγγίζουν την καρδιά σου, ποτέ δεν κεντρίζουν τη σκέψη σου.

Με ποιό τρόπο πληροφορείσαι; Η πηγή γνώσης σου είναι το σχολείο και τα δελτία ειδήσεων. Κι αυτά με τη σειρά τους, ελεγχόμενα απ' τους ισχυρούς, τους μεγάλους, τους πλούσιους. Όσο μένεις πιστός στις μεθόδους τους και δεν αμφισβητείς τις αλήθειες που σου πλασάρουν, θα σε κατευθύνουν σαν στρατιωτάκι. Σαν τα στρατιωτάκια που κι εσύ με τη σειρά σου κατευθύνεις σε βιντεοπαιχνίδια στρατηγικής. Και όταν νικάς μια μάχη, νιώθεις νικητής. Ξέρεις όμως, πως το παιχνίδι της ζωής ανήκεις στους ηττημένους. Ξεχνιέσαι πάλι...

...Με τη μουσική. Τη μουσική που ακούς. Τη μουσική που προβάλλεται και τη μουσική που ακούει η παρέα σου. Ακίνδυνη και εύπεπτη, με στίχους ρηχούς που δεν απαιτούν ιδιαίτερη σκέψη για να γίνουν κατανοητοί γιατί πολύ απλά δεν περιέχουν κανένα ιδιαίτερο νόημα. Δεν σε αφυπνίζει συναισθηματικά μα ούτε και νοητικά. Αντίθετα, σε νανουρίζει. Εκείνο τον ύπνο που δεν χρειάζεται να έχεις μάτια κλειστά. Γιατί η μουσική που ακούς, είναι ένα ακόμα προϊόν, όπως τα ρούχα που φοράς ή το φαγητό που καταναλώνεις.

Τελικά, δεν είσαι εσύ που χορεύεις στα clubs, αλλά τα κλαμπς που χορεύουν εσένα. Δεν είσαι εσύ που βλέπεις τηλεόραση αλλά η τηλεόραση που βλέπουν εσένα. Δεν είσαι εσύ που πληροφορείσαι απ' το σχολείο και τις ειδήσεις, αυτά είναι που σε πληροφορούν. Και δεν είσαι εσύ που ακούς μουσική, αλλά η μουσική είναι που σε ακούει.

Η προσωπικότητά σου, είναι ένα φτιαχτό, προσποιητό και επώνυμο ένδυμα, που φοράς για να αντιμετωπίσεις τις κοινωνικές ανασφάλειές σου και που σου φοράνε για να σε ελέγχουν ευκολότερα, σαν τις στολές που φοράνε στους στρατιώτες. Έτσι ποτέ δεν θα αγγίξεις τον ουρανό, ποτέ δεν θα γίνεις ένας ελεύθερος άνθρωπος. Θα παραμείνεις για πάντα ένα κενό, κοινό σκουλήκι.